Δεν είναι είδηση πια – Βία, φόβος, ναρκωτικά: Η ίδια ιστορία στα πανεπιστήμια ξανά και ξανά

Reading Time: 3 minutes

Η ανομία στα πανεπιστήμια δεν προκαλεί σοκ πια. Βία, φόβος και ναρκωτικά έγιναν καθημερινότητα. Πότε θα μπει ένα τέλος σε αυτή την παρακμή;

Η ανομία στα πανεπιστήμια ως καθεστώς

Η εικόνα είναι πλέον γνωστή, ανατριχιαστικά επαναλαμβανόμενη: κουκουλοφόροι με φουλ φέις και κράνη εισβάλλουν σε πανεπιστημιακούς χώρους, διαλύουν εκδηλώσεις, απειλούν φοιτητές και καθηγητές, τραυματίζουν όσους τολμούν να αντισταθούν. Το πιο πρόσφατο περιστατικό συνέβη μόλις πριν λίγες μέρες στη Νομική Σχολή Αθηνών. Οι δράστες τραυμάτισαν με πυροσβεστήρα και γκλοπ έναν φοιτητή, ο οποίος οδηγήθηκε στο νοσοκομείο.

Ποιος θα λογοδοτήσει; Κανείς. Όπως σχεδόν πάντα.

Ένα χρόνιο πρόβλημα που δεν λέει να τελειώσει

Η βία και η ανομία στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι καινούριο φαινόμενο· αποτελούν μια σκοτεινή σταθερά της μεταπολιτευτικής πραγματικότητας. Από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 μέχρι και σήμερα, οι πανεπιστημιακοί χώροι λειτουργούν συχνά όχι ως κοιτίδες ελευθερίας, αλλά ως άβατα ανομίας.

Καταλήψεις σχολών και φοιτητικών εστιών, καταστροφή δημόσιας περιουσίας, τραμπουκισμοί και απειλές κατά φοιτητών και καθηγητών, επιθέσεις με ρόπαλα, μολότοφ και πυροσβεστήρες, ακόμα και ανεξέλεγκτη διακίνηση ναρκωτικών και κατάληψη φοιτητικών εστιών από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία και ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου. Η παραβατικότητα δεν είναι πια εξαίρεση – είναι καθεστώς.

Όταν ο υπουργός προτείνει «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» αντί για ασφάλεια

Χαρακτηριστική της ιδεολογικής τύφλωσης που επικρατεί στην Αριστερά ήταν η απάντηση του τότε υπουργού Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστα Γαβρόγλου, στην αγωνιώδη επιστολή 471 φοιτητών του ΑΠΘ. Οι φοιτητές κατήγγειλαν φαινόμενα παραβατικότητας — διακίνηση ναρκωτικών, πορνεία, απειλές — και ζητούσαν προστασία. Ο υπουργός τους απάντησε ότι τέτοια ζητήματα λύνονται «από μέσα», με τη συμβολή ενός «ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος και συλλόγου καθηγητών».

Με άλλα λόγια, απέναντι στη βία, πρότεινε μια άλλη μορφή σύγκρουσης. Εμμέσως πλην σαφώς, η Πολιτεία απουσιάζει και ζητά από τους φοιτητές να λύσουν μόνοι τους το πρόβλημα της βίας… με όρους αυτοδικίας. Το κράτος αποσύρεται, η ευθύνη μεταφέρεται στους ίδιους τους πολίτες.

Η ιδεολογική ασυλία των ταραχοποιών

Το πιο επικίνδυνο κομμάτι της υπόθεσης δεν είναι μόνο η συχνότητα αυτών των γεγονότων, αλλά το γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό απολαμβάνουν ιδεολογικής και πολιτικής ασυλίας.

Η Αριστερά, και ειδικά οι κομματικές και παραταξιακές της εκφράσεις εντός των πανεπιστημίων, επιλέγει συνειδητά να μην καταγγέλλει τα φαινόμενα βίας. Όχι μόνο αποφεύγει τη σύγκρουση με τα «δικά της παιδιά» — συχνά βλέπουμε εκπροσώπους της να υπερασπίζονται την «πολιτική δράση» ακόμη κι όταν αυτή μεταφράζεται σε καταστροφή, τρομοκράτηση και αποκλεισμό αντιφρονούντων.

Οι συνέπειες: Σιωπή, φόβος, απαξίωση

Όσο η Πολιτεία σιωπά ή αδρανεί, και όσο η πολιτική και ακαδημαϊκή κοινότητα ανέχεται τα φαινόμενα αυτά, οι πραγματικοί φοιτητές — αυτοί που σπουδάζουν, εργάζονται, δημιουργούν — σιωπούν από φόβο. Οι καθηγητές αυτολογοκρίνονται ή υποχωρούν. Οι χώροι γνώσης μετατρέπονται σε θύλακες τρομοκρατίας και ιδεολογικού τραμπουκισμού.

Το αποτέλεσμα είναι η πλήρης απαξίωση της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης, η απομάκρυνση της κοινωνίας από τα ΑΕΙ και η ενίσχυση μιας κουλτούρας παραίτησης και ήττας.

Και μετά μιλάμε για brain drain…

Σε αυτό το περιβάλλον ανομίας και εγκατάλειψης, τί ακριβώς περιμένουμε από τις νέες γενιές; Γιατί να επιλέξουν τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, όταν στο εξωτερικό ή ακόμη και σε ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Ελλάδα — τα οποία η Αριστερά πολεμά με λύσσα — μπορούν να σπουδάσουν με ασφάλεια, ποιότητα και προοπτική;

Μιλάμε διαρκώς για το φαινόμενο του brain drain και αναζητούμε τρόπους να ξαναφέρουμε πίσω τα “καλά μυαλά” που φεύγουν στο εξωτερικό. Πώς όμως να τα πείσουμε, όταν η φοιτητική ζωή στην Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει συνώνυμο του φόβου, της ανασφάλειας και της ιδεολογικής καταπίεσης;

Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι γιατί φεύγουν οι νέοι, αλλά γιατί να μείνουν.

Η ελευθερία στα πανεπιστήμια δεν απειλείται από την αστυνομία, αλλά από την κουκούλα.