Καθώς Ανθίζει η Ποίηση στον Νου ενός Ιατρού

Reading Time: 2 minutes

Ένα τρυφερό ποίημα από έναν ιατρό βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών, όπου η επιστήμη συναντά την ποίηση και η ευαισθησία ανθίζει μέσα στον λόγο.

Σε έναν κόσμο όπου η λογική και η επιστήμη κυριαρχούν, είναι σπάνιο και βαθιά συγκινητικό να συναντά κανείς ανθρώπους που ενώνουν τη θεραπευτική τέχνη με την πνευματική έκφραση. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο δημιουργός του ποιήματος που ακολουθεί: οφθαλμίατρος στο επάγγελμα, μα ποιητής στην ψυχή. Το έργο του έχει τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών, αναγνώριση που μαρτυρά όχι μόνο τη λογοτεχνική του αξία, αλλά και την αλήθεια που αποπνέει.

Το ποίημα «Καθώς» είναι ένα απόσταγμα τρυφερότητας, εσωτερικού στοχασμού και ύμνου στη φύση και στο άφατο του έρωτα. Με μουσικότητα και φαντασία, ο ποιητής μάς ταξιδεύει σε εικόνες που μοιάζουν να ακροβατούν ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.

ΚΑΘΩΣ

Καθώς ερημικά το δειλινό σε κλείνει
σε μια αγκαλιά πλατύτερη στη φύση
και σαν μέθη στην καρδιά μου αφήνει
γλυκιά κι ανάλαφρη που δεν τη βρήκε η δίνη
της δύναμής σου κόρη ν’ αφανίσει…

Καθώς το αύριο γυροπλάθεται με ελπίδα
κι εσύ μου σβήνεις πάθη καταχθόνια
μοιάζω ο δόλιος νυσταγμένη νυχτερίδα
σε κάθε αυγή που φέρνει η λαμπρομάτα αχτίδα
κι αργοστυφογυρνούν τριγύρω χελιδόνια…

Καθώς ο κόσμος για στολίδι σου ταιριάζει
που φυλαχτό μες την καρδιά σου θά’νεις
σαν κάτι αλλοιώτικο να με πλαγιάζει
στο θαμποφώτιστο της θάλασσας ατλάζι
που διαφεντεύει ο άνεμος της πλάνης…

Καθώς λεπτή φωνή που λαγυρνίζει πάει
να απλώσει από το στόμα στα κλωνάρια
κάποιον ασαφή ερμό απόντοιο ξυπνάει
κι εκεί γερμένη πάνω σου σε ψηλαφεί
σαν βρέφος μες στου ονείρου μαξιλάρια.

Καθώς απ’ το μεθύσι του αηδονιού το φύλλο
τρεμάμενο αχνά σε χαμηλοκοιτάζει
και σασλεμένο δείχνει σαν των χειλιών το μήλο
συγκινημένο ανασαφιά πώς να μην στείλω
για σε που η γη πανύψια μπουμπουκιάζει!!!

---

του Σπυρίδωνα Παλασσόπουλου, ιατρού

---

Ένα βλέμμα πίσω από την επιστήμη

Το ποίημα αυτό δεν είναι απλώς μια αισθητική κατάθεση· είναι μαρτυρία πως και οι πιο ρεαλιστικές επιστήμες μπορούν να γεννήσουν συγκίνηση και ομορφιά. Ο ποιητής-ιατρός δεν απομακρύνεται από τον άνθρωπο· αντίθετα, τον αγκαλιάζει σε όλο του το εύρος – σώμα και ψυχή. Και αυτή η ένωση είναι ίσως το πιο ανθρώπινο θαύμα.